I confess..ik heb een serieuze sportverslaving. Niks is mij te gek! Deze verslaving is ongeveer 5 jaar geleden met hardlopen begonnen. Eigenlijk was het eerder een soort noodmiddel om mij door mijn HBO-opleiding heen te slaan en werd het uiteindelijk de run van mijn leven.
De run van mijn leven
Hoe ging ik een opleiding, werk en 2 jonge kinderen combineren? I needed a Strategy!! Ik bedacht dat hardlopen mij zou kunnen helpen! Dus daar ging ik, hartje winter met de runkeeper en mijn gympies aan. In het begin dacht ik dat het mij nergens zou brengen.
Iets in mij heeft er toch voor gezorgd dat ik door ben gegaan. Beetje bij beetje begon ik de voordelen van het hardlopen te ontdekken. Het maakte mij niks uit dat het koud was want ik had het niet meer koud, ik had het warm, heerlijk warm en het mooie was als ik hardgelopen had kreeg ik energie voor 10. Na het lopen ging het leren beter, ik sloeg alle leerstof beter op en ik realiseerde me dat het hardlopen mij heeft gebracht waar ik wilde zijn. Mijn studie verliep prima. Oké de cijfers waren niet bijzonder hoog maar met een zesje was ik al dik tevreden. Immers zoveel tijd om te leren naast een gezin en werk had ik niet.
Ik was meer dan tevreden met mijn leventje….tot dat de dag kwam die mijn wereld op zijn kop deed staan. Mijn vader (59 jaar) kreeg te horen dat hij ongeneeslijk ziek was…kanker! Hij had nog enkele weken te leven. Deze klap kwam zo hard aan. Hoe is het mogelijk dat een man die gezond leeft, altijd super hard gewerkt heeft en vooral de liefste papa is, dit overkomen. Ik kon hier niet mee omgaan, de roze bril waar ik de wereld mee zag werd in 1 klap stuk getrapt. Het enige wat continue in mijn hoofd afspeelde was…ren.. ren weg..ren weg van alles….ren…ren!!!! En dat deed ik. Ik merkte dat als ik ging hardlopen ik letterlijk even van alles weg kon lopen. Ik voelde een bepaalde vrijheid die maakte dat ik de volgende dag weer aan kon. Elke dag zat ik naast mijn vader en elke dag rende ik de benen uit mijn lijf.
14 Oktober 2013 hoorde wij het slechte nieuws en 14 November 2013 overleed mijn vader. Precies een maand hebben wij de tijd gekregen om afscheid te nemen. Deze maand is mij ontzettend dierbaar. Een maand vol met bijzondere en krachtige momenten. Niet alleen mijn vader die met zoveel kracht en wijsheid deze maand doorstond. Ook mijn moeder, zusjes, broer en mijn eigen gezin hebben zich ieder op hun eigen manier doorheen geslagen.
Ik weet dat iedereen zijn eigen kracht heeft, het is alleen de vraag of iedereen die op tijd benut. Ik heb mijn kracht ontdekt en zal deze blijven benutten. Ik ben anders tegen het leven aan gaan kijken, ik wil het maximale uit het leven halen. Daarom plan ik niet meer te ver vooruit, zo ben ik hard aan het sparen voor een reis naar New York (ondertussen geweest, blog is on the way). Ik wil dingen zien, beleven en zoveel mooie herinneringen maken. September 2015 mocht ik mijn HBO- verpleegkunde diploma in ontvangst nemen. Dit diploma betekent zoveel meer voor mij dan alleen een papiertje. Het is een bewijs voor een strijd die ik heb geleverd, een bewijs voor De Run van mijn leven!
Live your life to the max!!
Liefs Amber