Als ik naar mijzelf kijk is sporten voor mij een soortverslaving geworden. Het liefste sport ik elke dag en merk ik als ik een dag niet sport of de training niet gaat zoals ik het zou willen, er een bepaalde onrust in mij ontstaat. Op zich denk ik dat dit redelijk onschuldig is. Maar door mij er verder in te verdiepen, zie ik toch aardig wat overeenkomsten met een serieuze sportverslaving.
Obsessie
Het verlangen om steeds fitter, gespierder, strakker en mooier kan zich tot een obsessie ontwikkelen. Bij een sportverslaving ook wel Bigorexia genoemd, wordt je leven beheerst door excessief trainen, het verbranden van calorieën, voeding en het opwekken van endorfine.
Bigorexia is eigenlijk het omgekeerde van Anorexia Nervosa. Iemand met Anorexia vindt zichzelf te dik, terwijl ze vaak (erg) mager zijn. Bij Bigorexia zien sporters zichzelf als een ‘iel’ persoon zonder spieren, terwijl zij in werkelijkheid vaak groot en gepierd zijn. Bigorexia gaat overigens niet alleen over het ‘gespierd’ willen worden. Door te sporten komt er endorfine vrij, deze stof geeft je een euforisch gevoel.
The Feel Good Drug
Endorfine is een natuurlijke “feel Good Drug” die het lichaam zelf produceert en o.a. tijdens het sporten vrijkomt. Endorfine geeft een gelukzalig gevoel.
Maar deze “feel good drug” kan ook een verslaving worden. In een lichte vorm is deze verslaving alleen maar een voordeel, het kan ervoor zorgen dat je naar de sportschool blijft gaan. Door regelmatig te sporten blijf je endorfine aanmaken en zit je lekker in je vel en zal je mogelijk ook de vele andere voordelen ontdekken van het sporten zoals je weerbaarder, energieker, opgewekter te voelen.
Bij excessief sporten kan je bij niet sporten de endorfine sterk gaan missen met serieuze ontwenningsverschijnselen als gevolg zoals; hartkloppingen, sombere stemming, verhoogde spierspanning en duizeligheid.
Het verslavende effect heeft ook een psychologische kant. Het sporten kan je zelfrespect vergroten. Doordat je conditie wordt vergroot, je lichaam ziet veranderen en deze punten vervolgens ook opgemerkt worden door je omgeving zal het gevoel van eigenwaarde vergroot worden en je aanzetten tot nog meer te sporten.
Gezond sporten vs. Obsessief sporten
Wanneer ben je gezond bezig met sporten en wanneer is het een obsessie? Het is niet makkelijk om hier een onderscheid in te maken. Ik denk dat de scheidslijn uiterst dun is en zal waarschijnlijk zo nu en dan elkaar wel doorkruisen.
Iedereen kent wel de voordelen van gezond sporten. Ik denk daarom dat het vooral belangrijk is om de gevaren te kennen van obsessief sporten.
Het gevaar kan o.a. het kapot trainen van je lichaam zijn. Bij excessief trainen kan bij een bodybuilder de pezen en aanhechtingen van spieren in de knieën en schouders kapot gaan. Bij hardlopers gebeurt hetzelfde bij het kraakbeen in de enkels, heupen en knieën. Daarnaast kan je sociale leven ook in het slop raken. Als je al je tijd besteed aan sporten heb je geen tijd meer voor vrienden en familie.
Vraag jezelf eens af
Als ik mijzelf de volgende vragen stel: Sport ik dagelijks of zelfs meerdere keren op een dag? Wil ik steeds meer en langer sporten? Komen de negatieve symptomen van het niet sporten mij bekend voor? Is mijn sociale leven in het slop geraakt door het sporten? Ben ik dagelijks (obsessief) bezig met het tellen van calorieën, en sta ik elke dag op de weegschaal?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik veel van deze vragen met een “ja” moet beantwoorden. Ben ik dus verslaafd? Ik vind van niet! Ik zie het sporten vooral als een vorm van ontspanning, tijd voor mezelf enben ik gelukkig in staat om mijzelf in de realiteit tetrekken als ik doorsla. Zo laat ik het calorieën tellen echt varen als ik met mijn kids bij de Mac Donalds ga eten of een lekkere grote bak popcorn in de bioscoop neem. Ook kies ik liever voor een dagje shoppen i.p.v. uren in de sportschool door te brengen.(ook al kan je intensief shoppen ook als een sport zien, maar dat terzijde).Vind jij dat ik nu in een ontkenningsfase zit, of herken jij bij jezelf een sportverslaving? Dan heeft hopelijk het lezen van mijn blog je ogen geopend en zoek je indien nodighulp bij je familie, vrienden of huisarts.
Zolang het sporten geen abnormale vormen aanneemt, geniet er dan met volle teugen van. Het gevoel van “meer dood dan levend zijn” na of tijdens een training, kan nou eenmaal het lekkerste moment van je dag zijn.
Of spreek ik nu alleen voor mijzelf? 😉
x Amber